یک روز می رسد که ملافه ی سفید 

پایان می دهد به من... به شیطنت هایم..... به بازیگوشی هایم...به خنده هایم

روزی که همه با دیدن عکسم بغض کنند و بگویند

دیوانه دلمان برای مسخره بازی هایت تنگ شده

قلب من دموکراتیک ترین دولت دنیاست

آنقدر که تو را نیز همچون خودم از ته دل دوست می دارم

می زنم کبریت بر تنهایی ام 

تا بسوزد ریشه ی بی تابی ام

می روم تا هر چه غم پارو کنم

خانه ام را باز هم جارو کنم

گاهی دلم می خواهد

وقتی بغض می کنم 

خدا از آسمان بیاید

اشک هایم را پاک کند

دستانم را بگیرد

و آرام بگوید

اینجا آدم ها اذیتت می کنند؟؟؟

بیا برویم.

گفتی دوستت دارم عطسه کردم. ببخشید به خالی بندی حساسیت دارم.

چون فقط در خواب می بینم تو را ........................دوست دارم زندگی در خواب را

حقیقت اینه که :

هر چی مهربون تر باشی........بیشتر بهت ظلم می کنن

هر چی صادق تر باشی .........بیشتر بهت دروغ می گن

هر چی خودتو خاکی تر نشون بدی....... واست کمتر ترزش قائل می شن

هر چی قلبتو آسون تر در اختیار بزاری ......... راحت تر لهش می کنن

و اگه بدونن که منتظری.......... اندازه یه دنیا ازت فاصله می گیرن

به سلامتی اونی که 

آرزو بود...

نفس بود...

آرامش بود...

رویا بود....

ولی خاطره شد...